De Transmongolië express, een reis die je terug naar de basis brengt. Vanaf Beijing reden we met de trein naar Ulaanbaatar, de hoofdstad van Mongolië. Vandaag vertellen we over deze ervaring en waarom het de ultieme manier van reizen is! Komt ie:
Urenlang naar niets staren, muziekjes luisteren, boekjes lezen, spelletjes spelen en verplicht relaxen. Dit is hoe wij zelf terugblikken op deze treinreis. Alhoewel de bekende verhalen rondgaan over het uitzicht dat je snel gaat vervelen, vonden we dit op de Transmongolië express absoluut niet het geval. Dit is namelijk wat we tegen kwamen…

Weg van Beijing
De smogkring van Beijing lijkt langzaam op te lossen. Het zicht begint helder te worden en de zonnestralen lijken de grond weer te bereiken. De blokkendozen (flatgebouwen) van China laten we achter ons. In plaats daarvan lijken we te klimmen tot we de bergen in verdwijnen. Tunnels wisselen af met prachtig berglandschap. Goudgele bergen met bloesembomen die vol in de bloei staan. Zo nu en dan rijden we langs een meer dat half bevroren is en glinsterend zonnestralen weerkaatst.

 

De moderne stad Beijing heeft plaats gemaakt voor kleinere steden die zich ongeveer elk uur laten zien. Ze staan er grauw bij… Niet alleen zien de huisjes er oud en vervallen uit. Het prikkeldraad om de steden heen laat het er bijna uitzien als een gevangenis. Zover als het oog reikt zien we akkerbouw dat er akelig dor en dood uitziet. Ondanks dat zien we mensen onverschrokken op hun land werken. China vecht al jaren tegen verwoestijning en hier zien we het daadwerkelijke effect van de zandstormen die hele vlaktes bedekken met een laag stof, waardoor vegetatie in een rap tempo verdwijnt. En dan opeens, de overgang.

 

Op een zeker punt lijken we de bergen achter ons gelaten te hebben. Het gebied lijkt verlaten en de aarde is opengescheurd. Kleine canyons zijn zichtbaar. Ezels en schapen grazen rond. Zo nu en dan zien we een piepklein dorpje voorbij komen met huisjes gemaakt van klei en bakstenen. De daken zijn soms niets meer dan doeken of plexiglas die op hun plek gehouden worden door het gewicht van stenen. Ook hebben we de eerste Yurts inmiddels gespot.

 

Een machtige gevoel van grootsheid
Urenlang staren we naar heel veel niets, de grootte van dit gebied is spectaculair en het geeft een machtig gevoel hier doorheen te trekken. Zandheuvels gaan in elkaar op. We zien kadavers liggen en een hoop botten en dierenschedels. Leven in de Gobiwoestijn moet niet makkelijk zijn. Door de schedels en het vele tumbleweed lijkt het alsof we een western movie ingestapt zijn, zo gaaf!

 

Het verborgen licht van de woestijn
Inmiddels is het donker en rijden we nog steeds door een waas van niets tot er plots in de verte fel gekleurde lichtjes opdoeken. We komen aan in het chinese grensstadje Erlian dat blijkbaar een concurrentiestrijd met de grensstad in Mongolië voert. Blijkbaar blijft het aantal lichtjes in beiden steden groeien. China wil bewijzen dat het beter is dan Mongolië en visa versa. Dit uit zich in een overdosis van sierverlichting en kermismuziek, en dat midden in een woestijn! Bizar toch?

 

De grensovergang
Aan de grens met Mongolië moet het onderstel van de treinen aangepast worden. In Mongolië en Rusland rijden ze op een breder spoor dan in China. Dit proces is echt gaaf om te zien. Met gigantische krikken tillen ze het hele treinstel op terwijl je er zelf nog in zit. Vervolgens veranderen ze het onderstel en ben je klaar om je reis te vervolgen in Mongolië. Zelfde treinstel, nieuwe schoenen dus.

 

We zijn er!
De volgende ochtend worden we wakker. Het oneindige niets begint zich te vullen met kuddes paarden koeien en geiten. De grond is dor en droog, maar kijken we goed zien we honderden woestijnmuisjes alle kanten opschieten. Met regelmaat cirkelt er een adelaar in de lucht. Ook zouden er veel slangen in dit gebied moeten zitten. Onderweg komen we steeds meer ijs tegen en bevroren poeltjes. De huisjes maken steeds meer plaats voor Yurts en we hebben zelfs uitzicht op een kolenmijn.
Met een scherpe draai bewegen we ons door de bergen en daar was het dan. De hoofdstad van Mongolië, Ulaanbaatar!

 

Maar daarover later meer! Heb jij ooit een lange treinreis overwogen?