Vandaag deel ik ons laatste verslag uit Sulawesi met jullie. We vaarden mee op een houten gammele boot, ging dat soepel? Absoluut niet. Hoe we flink wat kilometers door ongerepte jungle reden met wegen vaak niet breder dan een gemiddeld fietspad. Nieuwsgierig geworden? Lees dan mee!

Hoe jammer we het ook vinden, het is tijd om terug te reizen naar Makassar, de hoofdstad van Sulawesi. Met flinke boot- en motortochten begonnen we aan onze weg terug. We hadden al zo een 2000 kilometer afgelegd en nog zo’n 500 kilometer op de planning. Let’s go!
Op naar Bau Bau
We pakten vanaf Wakatobi de ferry naar Kamaru, en reden flink wat kilometers door de jungle op naar Bau Bau. Door eerdere ervaringen hebben we flink wat geleerd over Sulawesi. Met wat moeite vonden wij Dino, onze gids die een woordje Engels sprak en ons verder kon helpen met het ingewikkelde botenschema. Ook liet hij ons meteen even de stad zien. Wat is Bau Bau een gave plek! Deze havenstad wemelt van marktkraampjes en locals die overal dealtjes aan het sluiten zijn. In het midden van de stad ligt een gigantisch oud fort dat imposant uitsteekt boven de houten huisjes. Midden in het fort wonen de royalty’s en afstammelingen van het koningshuis. De plek heeft een andere dynamiek en komt rustig over vergeleken met de drukke stad. De huizen echter zijn niet anders dan de houten huisjes in de dorpen.

De meest gekke boottocht ooit
Over deze trip moet ik wat details kwijt. Allereerst hadden we kunnen kiezen voor een ferry, echter paste dat niet in ons tijdschema. Gelukkig kende Dino een vriend van zijn oom, en die kende de kapitein van deze boot. Na wat geregel was de deal rond en konden wij (de eerste blanken ooit) mee varen op zijn schip. De houten, kleine boot zag er verschrikkelijk slecht uit. Oud hout en een rottende muffe lucht. Er waren veels te veel mensen aan boord. Tja even slikken was het wel, zeker toen de motoren van 140 kilo per stuk de boot op geduwd werden met niet meer dan een plank en mankracht. Toch hadden wij een mazzeltje! In plaatst van buiten op de grond slapen konden wij op een matras liggen dat toevallig ook vervoerd werd. Deze nacht was onwijs koud! Toch zijn we met wat slaap de nacht door gekomen . Soms lag ik wakker te bibberen van de kou, maar de sterrenhemel maakte alles goed. We kwamen aan in Poleang met zonsopkomst. Vanaf dit punt reden we met de motor richting Kolaka. Ik heb wat foto’s verzameld van de tocht, de kwaliteit van de foto’s is niet al te best, toch denk ik dat het een goed beeld geeft van de omstandigheden, beoordeel zelf maar. ?

Van Kolaka naar Watapone
Onderweg naar Kolaka moet ik eerlijk bekennen dat wij alle drie niet helemaal helder meer waren. We hadden zo’n pittige reis gehad en waren net op de helft. Vermoeidheid sloeg in. Gek genoeg maakte dit niet uit. De sfeer zat er nog steeds goed in door al het moois en unieks dat we meemaakten onderweg. Onze laatste boottrip in Sulawesi brak aan. Deze boot was voor de verandering een ‘normale’ ferry waar we zo op konden rijden. Bij Watapone aangekomen hebben wij nog flink veel uren doorgebracht op de motoren voordat wij veilig en wel aankwamen in Makassar. Als ik terugblik op dit moment schiet ik in de lach. Verwilderd liepen we erbij, haast bezeten van vermoeidheid! Maar wat waren we vrolijk. High van het leven en on top of the world! Wat een fantastisch bizarre tocht hebben we afgelegd. Wat was het zwaar, wat was het geweldig, wat was het uniek.

Herken jij dit euforische gevoel? En welke bestemming bracht dit gevoel bij jou naar boven?