De onontdekte landschappen van Sulawesi blijven mij verbazen! De tropische regenwouden, de prachtige stranden, de bijzondere dieren en de onwijs vriendelijke locals die we tegenkomen. Dat onze motortocht uniek is (en wellicht nog niet eerder door andere toeristen gedaan is) vinden we stoer. Maar jeetje wat is deze onderneming heftig! Vandaag vertel ik je waarom deze helse tocht toch onwijs belonend was. Wij vertrokken richting onze laatste bestemming, Wakatobi!

Deze bijzondere trip is met flinke ups, maar ook een paar kleine downs gegaan. De moeilijke wegen in Sulawesi zijn gevaarlijk en soms eng. We hebben motorpech gehad en uren door tropische regenbuien gereden. Nee, deze reis is niet voor watjes… Het is de meest avontuurlijke tocht die wij ooit hebben afgelegd, volledig buiten de gebaande paden! Wat een prachtig eiland is Sulawesi, ik ben verliefd geworden op Indonesië en vandaag laat ik jullie zien waarom!

De Trans-Sulawesi
We reden zo’n 2000 km over hobbelige wegen die soms bestonden uit zand en stukken steen. Gelukkig hebben we ook meters kunnen maken op redelijk goede wegen. Via de Trans-Sulawesi reden we door ongerepte jungle, bergdorpjes, grote steden, wonderschone rijst- en tempé velden. De weg bracht ons langs watervallen, diepe dalen en hoge bergen die ons trakteerde op een fenomenaal uitzicht!
Zadelpijn maakte de lange tocht heftig, soms zelfs bijna ondragelijk. De kuilen en bulten in de weg maakte de pijn met iedere schok heftiger. Rijden was voor de jongens een hele opgave. Met flinke regenbuien en mist moesten ze zich urenlang concentreren op het slechte wegdek. Terwijl ik achterop zat vond ik het haast op een computer spelletje lijken! Met dit spelletje is game over einde spel bedacht ik mij terwijl ik beneden de vallei in keek.

Het ontmoeten van de locals
Natuurlijk hebben we ook onwijs veel stops gemaakt! Wanneer we stoppen voor een pauze dan kwam het hele dorp in opkomst om ons te begroeten en foto’s te maken. Het was voor ons een bizar gevoel om zelf in een toeristenattractie te veranderen. De mensen waren zo hartelijk! We mochten vaak gebruik maken van de faciliteiten bij boeren thuis, soms niets meer dan een gat in de grond. Een glaasje water werd ons eigenlijk altijd aangeboden met een grote glimlach op het gezicht. Ondanks de taalbarrière hebben we veel gelachen met locals door met handen en voeten te communiceren, wat ons eigenlijk prima afging!
Als we pauze hielden langs de weg hadden we zelfs geen rust. Scooterrijders gingen vol in de ankers en stopten om selfies met ons te maken en te kletsen! Al eerder besloten we zelf ook selfies te maken, want dit wilden wij documenteren. Echter, ging dit tempo zo razendsnel dat het onmogelijk vol te houden was. Hier een klein overzichtje:

Benieuwd naar alle selfies die gemaakt zijn? Kijk dan onze fotogalerij Indonesië| Wanneer je zelf de toeristenattractie bent

Met de boot naar Wakatobi
We kwamen aan in Kendari. Vanaf hier moesten we de boot hebben die ons naar de mooie eilanden van Wakatobi zou brengen, met Wangi Wangi als eerste stop. Wat een hectiek in deze grote havenstad! Met veel moeite konden we kaartjes voor de boot bemachtigen, er werd ons beloofd dat de motoren mee konden gaan. Eenmaal aangekomen op de haven begon de stress. Door een kleine deur moesten de motoren van maar liefs 140 kilo per stuk de boot ingelift worden! Het zweet stond ons op het voorhoofd want over een flinterdun balkje werden de motoren door zo’n tien havenwerkers de boot ingeloodst. Blijkbaar is alles, maar dan ook echt ALLES mogelijk in Indonesië! Hieronder een telefoonfoto:

Met storm op een vrachtship
Eenmaal op de boot was de rust wedergekeerd ondanks het bewuste gevoel dat er constant honderden ogen op ons gericht zijn. Terwijl ik aan dek over de watervlakte tuur, denk ik in een flits aan de boottocht in Nieuw Zeeland. Net als toen kan ik eindeloos naar de golven kijken. De roetbruine rook steekt af tegen de felle zon en het mooie azuurblauwe water, alsof we in een film beland zijn. De zonsondergang was prachtig en liet een mooie rode gloed achter. Overdag duwde de boot de golven moeiteloos opzij.

Toen de nacht aanbrak draaide de rollen om en werden wij flink door elkaar geschud. Of het helemaal verantwoord was om in deze storm te varen weet ik niet zeker. Vermoeid en misselijk door een verstoorde nachtrust staan we de volgende ochtend te wachten tot we van boord af kunnen. Plots zie ik de matroos waar ik eerder mee heb staan kletsen. Hij ziet er moe uit en laat mij weten een zware nacht te hebben gehad. ‘Very dangerous big waves miss!’ Hij was onwijs bang geweest en biechtte ons op (de arme man) dat hij niet kon zwemmen! Hij relativeerd het gebrek van deze vaardigheid gelijk: “but an airplane pilot cannot fly!”

Daar waren we dan! Aangekomen in Wakatobi op het eiland Wangi Wangi! Het voelde alsof we aan het einde van de wereld stonden en we echte ontdekkingsreizigers zijn! Deze heftige trip was het waard, de puurheid van de tropische eilandjes zijn magisch, iets wat ik voor jullie zal beschrijven in een volgend artikel!

Nu zijn wij reuze benieuwd… Heb jij ooit het gevoel gehad dat je een ontdekkingsreiziger was? En waar was je toen?

 

Lees hier meer over Sulawesi en de havenstad Bira, een prachtige plek die wij eerder bezochten.